علامه قطب الدین شیرازی در درة التاج می‌فرمایند:

همچنان که در اکتساب چیزی که حاصل نبود ماده‌ی مخصوص بباید که در آن ماده تصرف کنند به وجهی مخصوص تا مطلوبی که مکتسب خواهد بود حاصل آید، مردم را نیز در تحصیل تصور و تصدیق مکتسب به معانی معلوم که در خاطر او مقرر باشد، بیش از کسب حاجت بود به تصرفی در آن معانی بر وجهی معلوم، تا از آن معانی به واسطه‌ی آن تصرف تصور مطلوب یا تصدیق مطلوب حاصل شود.

و همچنان که آن تصرف را که نجار در چوب کند بر وجهی که مؤدی بود به مطلوبی که خواهد چون ملکه شود صناعت منطق خوانند. و چنان که نجار استاد آن کس باشد که داند که از هر چوبی چه توان ساخت؟ و کدام چوب شایسته‌ی تخت بود و کدام چوب ناشایسته؟ و بر انواع تصرفات که مؤدی بود به مطلوب بر وجه تام، یا بر وجهی ناقص، یا بر وجهی که خود مؤدی نبود به مطلوب اصلاً واقف و قادر باشد، منطقی استاد آن کس باشد که از هر معنی که در خاطر مردم متمثل بود به کدام مطلوب توان رسید؟ و بر انواع تصرفات که مؤدی بود به تصورات و تصدیقات که اقسام علم است بر وجه تام یا بر وجه ناقص، یا بر وجهی که مؤدی نبود به مطلوبی واقف و قادر باشد. و چنان که هر مردمی صناعت منطق حاصل نتوانند کرد و چنانکه به نادر افتد مردمی که نجارت نیاموخته تختی نیک تواند تراشید، به نادر افتد مردمی که منطق نیاموخته علمی مکتسب بر وجهی کامل حاصل تواند کرد. بلکه چنانچه بیشتر مردم که نجاری ندانند قادر باشند بر آن که چوبی بتراشند، اما واثق نباشند به آن که آن چوب به آن تراشیدن به اصلاح آید یا نیاید بلکه تباه شود. بیشتر مردم که منطق ندانند در معانی تصرفی توانند کرد اما واثق نباشند به آن که از آن تصرف علمی حاصل شود یا نه، بلکه در حیرت بیفزاید، یا در ضلالت افکند.و نه هر که کاری کند داند که چه می‌کند، یا چه می‌باید کرد، بلکه بسیار کسان باشند که در کارها شروع کنند بر سبیل خبط، و همچنین باشد حکم کسانی که طلب علوم کنند و بر صناعت منطق واقف و قادر نباشند.

درة التاج، ص297ـ 298